Zgodnie z art. 124 Ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody (Dz.U. z 2016 r. poz. 2134) zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów. Za wypalanie roślinności w wymienionych miejscach grozi kara aresztu lub grzywny (art. 131 pkt 12 powyższej ustawy).

Należy pamiętać, iż kiedy strażacy są zadysponowani do akcji gaszenia pożarów traw, łąk i nieużytków, w tym samym czasie mogą być potrzebni w innym miejscu, np. do ratowania życia ludzi.

Wypalanie trawy jest szkodliwe dla gleby i organizmów w niej żyjących. Zabieg ten niszczy materię organiczną, przez co spowalnia proces tworzenia próchnicy. Wskutek niego giną organizmy glebowe niezbędne do zachowania równowagi ekologicznej oraz potrzebne w procesie powstawania gleby. Wpływa to na pogorszenie i zmniejszenie plonów. Ponadto w czasie wypalania roślinności uśmiercane są liczne owady, płazy, gryzonie i ptaki, najczęściej skowronki. Dochodzi do uwolnienia toksyn zanieczyszczających środowisko. Następstwem wypalania łąk często są niekontrolowane pożary, stwarzające zagrożenie dla ludzi i zwierząt, prowadzące do zniszczenia znacznych połaci lasów.